Herfsttourtje in de Dentelles de Montmirail - deel 1

Op een mooie herfstavond tijdens de herfstvakantie maakten we nog een klein kleurrijk herfstig tourtje de Dentelles de Montmirail in.

Vanuit Malaucène start je meteen de rit zuidwaarts in dit prachtige stuk natuur. Na een kleine 4 kilometer sta je al op de Col de la Chaine met open mond te kijken op het uitzicht op deze rotsformatie, de wijnvelden, Suzette en de kloosters. Van hieruit vertrekken veel mooie wandelingen op verschillende niveaus. 

Wij namen deze keer de wagen en reden verder tot in Suzette, een piepklein maar wondermooi dorpje met zicht op èn de Mont Ventoux èn les Dentelles de Montmirail. Indien u meekijkt op Instagram, dan zag u daar al wat zomerse foto's van verschijnen. In de maanden oktober en november laat de natuur zich hier van zijn kleurrijkste kant zien. Ze haalt dan echt al haar troeven boven, en de zon zet die kleuren alleen maar extra in de verf. Magnifique!

Montmirail komt van het Latijnse Mons Mirabilis en staat voor bewonderenswaardige berg. Van alle kanten is dat ook zo, want het ziet er telkens weer anders uit. Je hoort wel eens vaker dat de naam 'Dentelles' van 'Dents' komt, alsof het een getand gebergte is. Klopt. Maar eigenlijk ligt de oorsprong van hun naam ergens anders, namelijk van de  meer dan duizend smalle uitstekende pieken, waardoor ze lijken op 'kantwerk' (dentelles). De hoogste top, de St Amand, is 755 meter en herken je aan de vele pylonen die erop staan. Aan de voeten van de rotsen liggen veel bekende wijngaarden - denk aan de wijnen uit Gigondas, Vaquyeras, Beaumes de Venise - en andere schattige, kleine dorpjes. De Dentelles worden door wijde dalen gescheiden van de reus van de Provence, de Mont Ventoux.

Via het minstens zo mooie Lafare, reden we terug kronkelend de bergen in naar La Roque Alric. Ook daar zag u ongetwijfeld al veel foto's van verschijnen op Instagram. Het is een dorpje aan de voet van een dikke grote rots in de vorm van een duim. het dorpje heeft iets magisch en alle huizen zijn er op hun eigen manier mooi, maar dus ook allemaal heel verschillend. Zo hoort dat in de Provence. In de herfst loop je hier heerlijk rustig rond. Zeker een aanrader.

In een volgende post zal ik hier wat meer foto's van laten zien. Nu tonen bovenstaande foto's een herfstig huis in het dorp en het zicht van boven aan de rots en de kerk in het dorp op het veel lager gelegen wijndal.

MM * binnenkijken * de eetkamer

Afgelopen herfstvakantie genoten we van ons Proveçaalse huis. We kozen ervoor om op zondag om 14u in de namiddag te vertrekken en arriveerden al om 23u ter plekke, na een vlotte, rustige rit. We kropen meteen onder de wol en kregen de volgende ochtend een typische Provençaalse start van de dag. Ik maakte al meteen enkele sfeerfoto's bij ons eerste ontbijt, na mijn vaste wandeling naar de beste bakker van 't dorp. 

Ik nam eerst een foto van de kerk en de blauwe lucht vanop ons 'benedenterras', het 'koffieterras', waar we in de zomer graag ontbijten en tijdens de dag onze koffiepauzes nemen. Het is er heerlijk rustig, maar toch zie je het leven in het kleine straatje bewegen. Heel fijn vinden we dat. 

Onze luikjes aan de 'voordeur' en dus op dit terras kregen deze zomer een buitenste laag in taupe, zoals je hier kan zien. Aan de binnenzijde zijn ze Provençaals lavendelblauw, wat mooi bij de keuken past.

Aansluitend op onze Provençaalse keuken (zie hier), bevindt zich een trapje lager onze ruime eetkamer.

De zon komt aan deze kant van het huis op en schijnt hier 's ochtends zachtjes binnen. Zo geeft ze meteen aan welke dag het zal worden.

Je bevindt je hier op het laagste gedeelte van ons huis, maar nog steeds een etage hoger dan de Grande Rue. Un village perché, het heeft zo zijn voordelen. Het dorpje ligt, zoals het een typisch Provençaals dorpje betaamt, hellend op een heuvel en rotsen. De hoogteverschillen in de straten zorgen voor die typische sfeer van doorkijkjes en geheime plekjes.

De ruimte is in zachtblauw geverfd. Ook hier gingen de vorige eigenaars uit de bol met het kleurgebruik. Wij kozen ervoor om alles wat af te zwakken omdat we houden van een rustige sfeer in gedempte of bleke kleuren. Zachte natuurlijke linnen gordijnen en een bleke natuurstenen vloer zijn de basis. Voor de tafeldekking kunnen we dan nog steeds wild Provençaals tekeer gaan, zoals op deze eerste ochtend. Op andere dagen overheersen bij ons witte en beige tinten.

De 'bloemen' werden deze keer granen, Petit Epeautre, typisch voor de streek. Wil je daar meer over lezen, dan kan je hier terecht.

MM * binnenkijken * de Provençaalse keuken

Ons huis in hartje Malaucène, is één van de oudste van het hele dorp. Het staat zelfs op oude kelders en grondvesten uit de tijd van de Romeinen. Het ademt eeuwen Provence van binnen en van buiten. 

De vorige eigenaars kozen ervoor om dit kracht bij te zetten en bij het binnenkomen van ons huis een typisch Provençaalse keuken te installeren. Warmgeel en Provençaals blauw overheersen de hele ruimte. Daar waar je in België of elders in het Noorden raar zou opkijken, past het in de Provence wonderwel. De keuken spreekt meteen tot jou en laat je de zonnige dagen vol heerlijke Zuiders gerechten al ruiken en proeven, van zodra je ze betreedt.

De rosé staat koud en alle moderne comfort is voorzien om heerlijke eenvoudige of meer bewerkelijke maaltijden te cuisineren.

We kozen ervoor om dit zalige gevoel te behouden en er volop van te genieten. We voegden enkel wat crèmekleurige en witte details toe, net als wat lavendel. Het Provençaalse servies staat netjes naast beige Dille & Kamille servies, zodat er afgewisseld kan worden naargelang de smaken die op het bord verschijnen. 

MM * binnenkijken * de roze kamer

Toen we ons huis kochten, waren we eigenlijk - op z'n zachtst gezegd - best onder de indruk van al het gedetailleerde kleurgebruik van de vorige eigenaars.

Tot in de kleinste details klopte alles. Een grote pot witte verf zou al dat kleurgebruik wel snel teniet doen - zo dachten we - maar nu de tijd verstrijkt, lijkt het ons zonde om meteen tabula rasa te maken van al die uren knap werk  ...

De roze kamer had deuren in 2 tinten oudroze, zachtroze muren, roze luikjes en ramen, met rode glazen gordijnen. 

De decoratie had - u raadt het al - roze en rode kleuren. 

Roze-rood was dè hoofdkleur in deze kamer.

De originele tomettes, typisch Provençaalse rode tegeltjes van gebakken aarde, gaven de vorige eigenaars duidelijk de inspirerende hand. De tomettes, zo ontdekten we van een vriendelijke fransman waar we per toeval mee aan de praat raakten en die in ons huis geboren werd in 1955, liggen er al minstens 70 jaar. Hoe bijzonder is dat?

We kozen er dus voor om deze kamer toch al ietwat meer naar onze zachtere hand te zetten ...

We houden van de originele details, de stoere balken - van de bomen op de Ventoux - en de tomettes,

dus zouden we hen de hoofdrol laten spelen in deze kamer.

Guy maakte 2 prachtige sloophouten beukhouten nachtkastjes

voor naast het Franse ijzeren bed.

Ik zorgde voor wat Franse details, in de vorm van nieuw beddengoed en nachtkastjes en kocht als kers op de taart de prachtige Bookhou mobile voor boven het bed.

Ik maakte zelf ook wat bijpassende kussens in stoere Franse stoffen.

De authentieke luikjes en raampjes werden in 2 tonen geverfd:

eierschaal wit en bois flotté, ofte de Provençaalse versie van taupe.