De azuurblauwe zomerse dagen volgen elkaar hier in hoogtempo op. Het verschrikkelijke euvel der (te snel vliegende) tijd krijgen we hier maar niet overwonnen. De lange zonovergoten maar mooi gevulde dagen vliegen steeds weer sneller voorbij dan we wel zouden willen. Genieten en werken gaan hier hand in hand, net als waar we altijd van droomden. Gisteren ging het net zo ...
luiken openen
goedemorgen zonneschijn!
dag blauwe lucht!
'n kickstart met een frans ontbijtje met straffe Bialetti-gezette koffie
verven en schuren op ons terras met een verschroeiende zon op mijn rug
een onverwacht bezoekje - dus een verplichte bubbelbreak -
lekkere lunchen in de schaduw van de glycine
verder schuren en verven
een afkoelend zwempartijtje met de kids
de hof wat vertroetelen om nog meer kleurenpracht te laten exploderen
een koffiepauzetje met een 'kouign amann' van onze Bretoense, goedbabbelse en ongelooflijke lieve maar inmiddels Provençaalse bakkerin
nog meer verven en schuren
avondpicnick om van de gloed van het gouden avonduurtje te profiteren
nog een beetje verven en schuren
en ...
o ja,
morgen vertrekken en komen er gasten in de Maisonnette,
laat ons op dit late avonduur, net voor middernacht,
nog mooi de lakens voor 3 beginnen te strijken
de Olympische spelen houden mij gezelschap
terwijl de sterrenhemel de wacht houdt
de rest vindt vredig zijn slaap
en ook ik,
weliswaar op een nachtelijk uur,
maar alles voor onze gasten ...
De dag van vandaag begon al even snel, na een korte nacht, met ongelooflijk lieve en interessante vertrekkende Duitsen gasten, die ook alweer liever langer hadden gebleven. Wat een fijn compliment!
Na de middagpauze vlieg ik er weer in en smijt mij verder op de kuis, het beddengoed en ga de Maisonnette tot in detail na om een prachthuisje af te geven aan onze nieuwe gasten. Ik werk tegen de klok en met het slaan van de klok van de kerk om 15u ben ik klaar. Oef. Nette kleding aan en ik ben helemaal klaar om mijn nieuwe gasten in alle rust te ontvangen.
Die nieuwe gasten hadden nog niet op mijn berichtjes via Booking.com gereageerd, maar hey, dat had ik wel al eens meegemaakt en toen waren het ook prima gasten. Niet iedereen is even bedreven in het mailen, toch?!
Negeer ik maar mijn voorgevoel?! Tuurlijk. Iedereen krijgt het voordeel van de twijfel. Sinds woensdag hadden we immers een groene wagen met die rare nummerplaat van het land van deze gasten zien staan. Allen waren we wel toen verbaasd om er zo eens eentje te zien; we hadden dat immers nog niet zien staan, noch in België, noch in Frankrijk. Maar bon, onze gasten zouden ook uit dat land komen, dus ...
De tijd verstrijkt en na nog de kleinste details na te zien en een informerend smsje naar de gasten te sturen, besluit ik huiswaarts te keren. Ook daar staat het werk op mij te wachten. De kids hebben ondertussen de tijd van hun leven op de fête médiévale in Le Barroux - wat had ik dat goed gepland en wat was ik daar graag bij geweest, maar bon, een mens kan niet alles -.
Een plaats zoekend voor mijn 3 nieuwe, mooie hibiscusplantjes, probeer ik het slechte voorgevoel van mij af te zetten. Ik verf mijn twijfel op onze luiken weg, maar kan het gevoel van onrechtvaardigheid - of is het onmenselijkheid? - niet wegcijferen. Zijn er echt mensen die zomaar niet komen opdagen terwijl ze 12 dagen bij ons boekten? No show?! Ga ik die knop echt moeten induwen op Booking.com? Ja, dat bestaat, maar is dat niet eerder iets waar restaurants of 2dehands.be-kopers over klagen? Zo van die mensen die niet komen opdagen of plots onbereikbaar blijken?! Wat zijn hier de gevolgen? Waar blijft de menselijkheid? Hield er dan niemand rekening met het feit dat wij mensen zijn die alles in het werk stellen om hen een fantastisch verblijf te bezorgen?! Overdrijf ik nu?! Dit is toch het einde van de wereld niet?! Maar toch ... dat kan toch niet?!
Ik blijf twijfelen, bel de gasten op, spreek vriendelijke voicemails in maar ons heerlijke avonddiner in het goudgloeiende uurtje van de dag smaakt mij niet.
Wat was uiteindelijk de bedoeling van deze boeking?!
Ik neem mijn fiets en rijd full speed heuvel op en af naar Malaucène, in het schemerdonker. Een prachtige wijdgevleugelde (met witte toppen) roofvogel (welke zou het zijn?!) scheert boven mij langs en weer terug. Wat een schouwspel. Met het zoeven van de vogel en de luchtveplaatsing, vergeet ik alweer bijna weer waarom ik hier rijd; de natuur doet mij goed. Ik bol het centrum binnen, check de Maisonnette, geniet van de gezellige, zorgeloze drukte op de vele terrasjes, rijd speurend naar de groene wagen het dorp rond en keer weer huiswaarts. Het lijkt als een trein te gaan, maar een uurtje is zo gepasseerd.
Ondertussen zie ik geen hand meer voor de ogen en ben ik blij met mijn felle fietslamp om geen putjes in de baan te missen. Onmetelijk veel kilometers verderop zie ik nog de gouden naschijn van een prachtige zonsondergang. Flitsende rode lampjes - zou dat de Rhônevallei en de Ardèche zijn?! Of romantiseer ik nu teveel de mooie vergezichten in ons nieuwe thuisbasis, daar waar ons hart nog steeds zo hart van klopt?! - laten vliegtuigen over de hoge heuvels heenvliegen. De stijle afdaling tussen wijn- en kersengaarden, is mijn pretmomentje, tot ik geritsel, rechts van mij, hoor. Benieuwd wat het zou zijn, hou ik halt en laat mijn ogen wennen aan de duisternis zonder fietslamp. Angst krijgt hier geen kans; nieuwsgierigheid krijgt hier steeds de bovenhand. Ik tel 6 kleine everzwijntjes, geflankeerd door moeder en vader... ik draai m'n fiets en geniet van het moment waarop mijn ogen in 8 paar andere , maar o zo bange, ogen kijken. Wie is er bang van wie? Ik ben vooral blij met dit gelukmomentje en besluit de negativiteit in deze mooie dag van mij af te schrijven, doorspekt van al het mooie aan ons leven hier.
Golden hour ...
je moet dat eigenlijk in 't echt ervaren!
Onze Maisonnette is dus terug vrij tot en met 26 augustus.
Interesse?
Mail ons (maison-malaucene@hotmail.com) want wij doen iets speciaals voor mensen die wel willen komen genieten van onze Maisonnette! ;-)
