Een herfstige ochtendwandeling in Malaucène - onder de calvaire

Vaak maken we, nadat we onze baguettes bij de verse bakker haalden, een ochtendwandeling doorheen het oude dorpje. We kuieren dan langs al de oude huizen en verwonderen ons erover hoezeer alles in beweging blijft. Mensen restaureren en decoreren hun woningen hier steeds met respect voor het authentiek Provençaalse karakter en dat maakt dat het wandelen hier bijzonder aangenaam. We eindigen steevast op het hoogste punt van het dorp, de belvédère of de calvaire, waar we de omgeving in ons opnemen en het dorp onder ons bespeuren op nieuwigheden. 

Onderstaande foto's maakte ik onderaan de calvaire dankzij veel spielerei met onze nieuwe camera en de zon ;-) De sunflare maakt de foto's heerlijk feeëriek , dus ik maakte er wel een honderdtal...

Mijn wandelcompagnon/model maakte van de tijd dankbaar gebruik om zich bezig te houden met het plukken van bloempjes - één van haar favoriete bezigheden -. Alle dagen is hier wel iets nieuws te ontdekken en zo ook die dag. 

We hadden ook nog eens het geluk dat de parochiedeur heel even openstond, zodat we binnen konden gluren ...

MM * binnenkijken * de badkamer in enkele details en de trappen

Een badkamer.

Altijd aangenaam als je je daar ruim in kan bewegen
en je kan kiezen tussen een ligbad en douche.
Voor ons is dat belangrijk...

's Ochtends als iedereen zich wil wassen/opfrissen voor de zon je naar buiten roept...

Maar ook is het aangenaam dat je er kleine genotsmomenten kan inlassen, na een lange dag, vooraleer je je klaarmaakt voor de rest van een zalige zomerse avond op een terrasje onder de platanen of op het boventerras terwijl je geniet van de stilte en de sterren terwijl het leven in de rest van het dorp verder gaat enkele straten verderop...

In onze Provençaalse badkamer werd gekozen voor veel witte tegeltjes, gecombineerd met het steeds wederkerende azuurblauwe thema, in de vloer en in details op de muren. Een vleugje landelijke crème en hout, zorgen voor een gezellige en warme toets, zodat ook hier het authentieke van het hele huis in de verf gezet wordt.

Jammer genoeg namen we nog geen mooie foto's van het bad of als overzicht, dus beperken we ons vandaag tot enkele details.
De rest komt later ;-)

De trappen werden allemaal authentiek behouden met veel hout en tomettes.

Het typische Provençaalse kleurgebruik, als in de klassiekers warmgeel en lavendelblauw, werd ook hier behouden.

We twijfelen nog over die grote pot witte verf, zoals ik eerder zei,

maar de vele details in de afwerking laten ons voorlopig nog twijfelen.

MM * binnenkijken * rondom onze woning

Tijdens de herfstvakantie nam ik vaak ons toestel mee op toer door onze woning. We werkten aan wat (afwerkings)details in ons dorpshuis, maar zijn ook druk bezig (of de mannen dan toch ;-)) onze garage een enorme transformatie te laten ondergaan. De garage ligt een straatje verderop en zullen we niet samen met ons huis verhuren. Het is altijd fijn om wat voor en na foto's te nemen, maar ook om de mannen in actie vast te leggen voor het archief.

Als ik dan toch klikkend met mijn fototoestel rondliep, maakte ik steeds van de gelegenheid gebruik om de steeds veranderende lichtinval in en om ons huis vast te leggen. Zei ik al eens dat de herfst het meest fotogenieke seizoen is?!

 

De luiken aan de Rue St Alexis verfden we taupekleurig. Enkel aan de inkom bleven ze aan de binnenkant lavendelkleurig, matchend met onze voordeur en onze Provençaalse keuken (zie hier).

Ons huis heeft ook aan de andere zijde, aan de Grand'Rue, ramen maar deze werden in de typische donkergroene kleur van hier geverfd. Het is belangrijk om in deze streek tradities en afspraken in ere te houden. Enkel zo behouden deze dorpjes hun authentieke karakter. Bizar genoeg nam ik in de herfstvakantie geen foto's van de andere kant.

Naast de imposante Provençaalse St Michelkerk kan je niet kijken. Je ziet ze van overal in en om ons huis en ze waakt ook over onze wagen. ;-) De klokken geven je het juiste uur van de dag maar zwijgen 's nachts.

Het zicht vanop onze roze slaapkamer naar de kerk en de oudste huizen van het dorp, bij het zakken van de zon in de vooravond,

is zalig bij het lezen van een goed boek.

Ook onze grillige sterke Provençaalse plantjes kwamen helemaal in herfstkleuren op ons terrasse tropézienne.

Kijk je graag, tussen blogposts door, naar onze foto's in en om ons huis, maar ook in de nabije omgeving,

dan kan je steeds terecht op onze Instagram (hier).

Herfsttourtje in de Dentelles de Montmirail - deel 2

Zoals beloofd, volgt vandaag deel 2 van ons herfsttourtje in de Dentelles de Montmirail. In La Roque Alric zou ik eindeloos foto's kunnen nemen... de huizen en het dorpje zijn magnifiek mooi in hun rustige omgeving vol groen, geel, rood, ... Het dorpje ligt heel hoog boven het wijndal en heeft amper 70 inwoners.

Een echt village perché. Het was al tegen de avond aan, dus de schaduwrijke stukken van het dorpen hadden al een blauwige sfeer, maar dat is daarom niet minder mooi.

De herfst is eigenlijk een topperiode om de streek te bezoeken. De natuur krijgt alle gouden schakeringen tussen groen en rood. De zon geeft voldoende warmte en een al even bijzondere gouden gloed aan de huizen en de omringende natuur. Het is overal heerlijk rustig zonder doods te zijn. Zoals we al zeiden, een echte aanrader!

Na La Roque Alric, reden we richting Le Barroux, waar we kronkelend omhoog en omlaag reden, de vele wijngaarden passerend. Je wordt hier vooral ook getrakteerd op een adembenemend zicht op de Reus van de Provence, de Mont Ventoux. Deze tijd van het jaar is zijn top veelal wolkeloos en prachtig zichtbaar, temidden van al die herfstige tinten. Je ziet ook heel mooi het kasteel van Le Barroux trots pronken boven zijn stadje en le Pays Ventoux. 

Je kan kiezen waar je je focus op legt in deze streek ...

We besloten niet langs Le Barroux zelf te rijden maar binnendoor via Suzette terug naar Malaucène te keren. Kleine paadjes op en neer leiden je langs de mooiste wijnranken, olijfbomen en vergezichten.

 

Genieten ten top.

Herfsttourtje in de Dentelles de Montmirail - deel 1

Op een mooie herfstavond tijdens de herfstvakantie maakten we nog een klein kleurrijk herfstig tourtje de Dentelles de Montmirail in.

Vanuit Malaucène start je meteen de rit zuidwaarts in dit prachtige stuk natuur. Na een kleine 4 kilometer sta je al op de Col de la Chaine met open mond te kijken op het uitzicht op deze rotsformatie, de wijnvelden, Suzette en de kloosters. Van hieruit vertrekken veel mooie wandelingen op verschillende niveaus. 

Wij namen deze keer de wagen en reden verder tot in Suzette, een piepklein maar wondermooi dorpje met zicht op èn de Mont Ventoux èn les Dentelles de Montmirail. Indien u meekijkt op Instagram, dan zag u daar al wat zomerse foto's van verschijnen. In de maanden oktober en november laat de natuur zich hier van zijn kleurrijkste kant zien. Ze haalt dan echt al haar troeven boven, en de zon zet die kleuren alleen maar extra in de verf. Magnifique!

Montmirail komt van het Latijnse Mons Mirabilis en staat voor bewonderenswaardige berg. Van alle kanten is dat ook zo, want het ziet er telkens weer anders uit. Je hoort wel eens vaker dat de naam 'Dentelles' van 'Dents' komt, alsof het een getand gebergte is. Klopt. Maar eigenlijk ligt de oorsprong van hun naam ergens anders, namelijk van de  meer dan duizend smalle uitstekende pieken, waardoor ze lijken op 'kantwerk' (dentelles). De hoogste top, de St Amand, is 755 meter en herken je aan de vele pylonen die erop staan. Aan de voeten van de rotsen liggen veel bekende wijngaarden - denk aan de wijnen uit Gigondas, Vaquyeras, Beaumes de Venise - en andere schattige, kleine dorpjes. De Dentelles worden door wijde dalen gescheiden van de reus van de Provence, de Mont Ventoux.

Via het minstens zo mooie Lafare, reden we terug kronkelend de bergen in naar La Roque Alric. Ook daar zag u ongetwijfeld al veel foto's van verschijnen op Instagram. Het is een dorpje aan de voet van een dikke grote rots in de vorm van een duim. het dorpje heeft iets magisch en alle huizen zijn er op hun eigen manier mooi, maar dus ook allemaal heel verschillend. Zo hoort dat in de Provence. In de herfst loop je hier heerlijk rustig rond. Zeker een aanrader.

In een volgende post zal ik hier wat meer foto's van laten zien. Nu tonen bovenstaande foto's een herfstig huis in het dorp en het zicht van boven aan de rots en de kerk in het dorp op het veel lager gelegen wijndal.

MM * binnenkijken * de eetkamer

Afgelopen herfstvakantie genoten we van ons Proveçaalse huis. We kozen ervoor om op zondag om 14u in de namiddag te vertrekken en arriveerden al om 23u ter plekke, na een vlotte, rustige rit. We kropen meteen onder de wol en kregen de volgende ochtend een typische Provençaalse start van de dag. Ik maakte al meteen enkele sfeerfoto's bij ons eerste ontbijt, na mijn vaste wandeling naar de beste bakker van 't dorp. 

Ik nam eerst een foto van de kerk en de blauwe lucht vanop ons 'benedenterras', het 'koffieterras', waar we in de zomer graag ontbijten en tijdens de dag onze koffiepauzes nemen. Het is er heerlijk rustig, maar toch zie je het leven in het kleine straatje bewegen. Heel fijn vinden we dat. 

Onze luikjes aan de 'voordeur' en dus op dit terras kregen deze zomer een buitenste laag in taupe, zoals je hier kan zien. Aan de binnenzijde zijn ze Provençaals lavendelblauw, wat mooi bij de keuken past.

Aansluitend op onze Provençaalse keuken (zie hier), bevindt zich een trapje lager onze ruime eetkamer.

De zon komt aan deze kant van het huis op en schijnt hier 's ochtends zachtjes binnen. Zo geeft ze meteen aan welke dag het zal worden.

Je bevindt je hier op het laagste gedeelte van ons huis, maar nog steeds een etage hoger dan de Grande Rue. Un village perché, het heeft zo zijn voordelen. Het dorpje ligt, zoals het een typisch Provençaals dorpje betaamt, hellend op een heuvel en rotsen. De hoogteverschillen in de straten zorgen voor die typische sfeer van doorkijkjes en geheime plekjes.

De ruimte is in zachtblauw geverfd. Ook hier gingen de vorige eigenaars uit de bol met het kleurgebruik. Wij kozen ervoor om alles wat af te zwakken omdat we houden van een rustige sfeer in gedempte of bleke kleuren. Zachte natuurlijke linnen gordijnen en een bleke natuurstenen vloer zijn de basis. Voor de tafeldekking kunnen we dan nog steeds wild Provençaals tekeer gaan, zoals op deze eerste ochtend. Op andere dagen overheersen bij ons witte en beige tinten.

De 'bloemen' werden deze keer granen, Petit Epeautre, typisch voor de streek. Wil je daar meer over lezen, dan kan je hier terecht.