Villedieu

Toen we afgelopen zomer ons dorpshuis kochten, bleef dit schilderij hangen:

- let vooral niet op de donkere foto's; ik nam de foto's laat op de avond wegens tijdsgebrek -

We dachten dat het misschien een idyllische schildering van een typisch Provençaals dorpje was... Er stond wel bij dat het 'le café de Villedieu' was, maar toch...

Vaak zie je mooie schilderijtjes waar de kunstenaar zijn artistieke vrijheid loslaat en het eindresultaat eruit ziet zoals hij het voor ogen heeft. Dat maakt dat je eender waar kan schilderen en toch het schilderij de nodige charme van vele typische Provençaalse elementen kan meegeven.

Villedieu dus. Villedieu, die pijlen hadden we al zien staan langs de baan, maar niets wees op iets bijzonders. We bekeken onze Michelinkaart en zagen dat Michelin ons gelijk gaf. Een piepklein dorpje zonder noemenswaardige aanduiding... Bizar, want eigenlijk alle dorpjes zijn hier de moeite om één of meer redenen. Het weerhield er ons zeker niet van op zoek te gaan naar de ware toedracht van het mysterieuze maar idyllische schilderij.

Curieus als we zijn, vertrokken we richting Villedieu, op zo'n 16 km van Malaucène. We parkeerden ons op een rustige parking, lager dan het dorp en wandelden om 10u30 's ochtends, hoogzomer, moederziel alleen richting dorp. Zou Michelin dan toch gelijk krijgen?! Wat we daar aantroffen, overtrof elke verbeelding! Het leek wel een filmset. De platanen op het centrale plein boden schaduw aan de vele stoeltjes en tafeltjes van de 2 restaurants en het ene café; hèt café van ons schilderij!

Verbaasd als we waren, namen we plaats voor een heerlijke rosé en koffie. Begeesterd door deze magische plek, bleven we sprakeloos genieten van de bijzondere ambiance die hier heerste. Op 3 tafeltjes na, waren we hier wel moederziel alleen. De gedrevenheid waarmee de dame van de pizzeria haar ontelbare tafeltjes aan het dekken was, deed ons wel een invasie van levensgenieters vermoeden, zo tegen het middaguur... We maakten een praatje met de waard en vroegen uiteraard ook naar de kunstenares achter het schilderij. Helaas, de man had geen enkel idee want zijn café was al ontelbare keren door evenveel onbekenden op doek of papier gezet...

We ontdekten ook de rest van Villedieu en waren op slag verliefd op dit charmante dorpje. Hoog op de heuvel, goedkeurend neerkijkend op de vignobles, fier pronkend met zijn restanten van een rijk verleden. 

Na een klein rondje, keerden we weer naar ons pleintje ...

De ambiance die het pleintje ondertussen rond het middaguur overspoelde, had wederom iets filmisch, haast surreëels. 

Zachte franse muziek weergalmt over het plein. De zon speelt met de platanen om de mooiste schaduwplekjes te voorzien. De geur van verse pizza's en Provençaalse schotels doet je watertanden. Flaneurs en levensgenieters weten waar te zijn. De dame van de pizzeria dartelt tussen de tafels en voorziet iedereen van een glimlach. De waard knipoogt naar ons, veelbetekenend ... 'dat scenario had je hier niet zien komen, hè'. Wij glimlachen terug en heffen onze handen 'mea culpa'. De Provence op zijn best, we hadden het moeten weten. Dit is hèt. Dit is die joie de vivre waar we zó verliefd op zijn in dit allermooiste stukje, de Pays Ventoux, van die Douce France.

Ja, wij (denken dat we ...) kennen de Provence, maar nee, dit hadden we nog niet gezien. Het ontdekken waard. Woorden schieten ons tekort om Villedieu  al zijn  eer aan te doen. 

Maar oordeelt u vooral zelf, met onze foto's of op uw volgende vakantie in 't echt!