We schreven al op onze kerstkaartjes, dit jaar, dat 'onze' Mont Ventoux zijn wens om een witte kerst te krijgen al was uitgekomen ... en dus zorgden we voor onze eigen witte kerst door hem een bezoekje te brengen op kerstdag .
Van hier beneden op ons zonnig terras keken we al vaker goedkeurend naar boven, waar het er af en toe blijkbaar guur aan toegaat en waar je mooi de sneeuw ziet liggen, terwijl wij in een t-shirtje lunchen. Heel straf, die prachtige contrasten die enkel moeder natuur kan orchestreren...
We speelden weliswaar een beetje vals in onze geplande wandeltocht want, na een klein stukje kerstochtendlijk renoveren, vertrokken we 's middags met de wagen naar de Mont Serein.
Eigenlijk verlieten we ons dorp tijdens die 15km opwaartse tocht niet ... want de hele klim naar boven, zelfs tot aan de top van de Mont Ventoux, mag dan wel beginnen in Malaucène, maar voor de rest loopt hij volledig door het grondgebied van 'ons' dorp, Beaumont-du-Ventoux.
Op de parking aan de Mont Serein waren er een 20tal wagens te spotten, net als wat wandelaars en sneeuwliefhebbers, maar daar zagen we geen levende ziel meer van terug onderweg naar de sommet.
Vanaf de parking is het een kleine 6km naar boven. We kozen ervoor de gewone baan te volgen, dat was bij momenten al zwaar genoeg. Op sommige plekken vonden we geen sneeuw, waar op andere plaats de sneeuw een meter dik lag. Soms wandelden we in onze pull, zonder toebehoren, soms sneerde de wind loeihard en konden we niet genoeg spullen aantrekken. De wind maakt er hier sowieso zijn eigen schilderij en schouwspel van!
De lucht nam alle schakeringen mogelijk aan, van lichtblauw, over tinten grijs, naar roze, oranje en rood ... en dan... sta je te gapen naar de Middellandse Zee en het meanderen van de Rhone, waarna ...
Stilte.
Sneeuw.
Wind.
De toren.
Sprakeloze einders.
Stille kinders.
De kapel.
Een echte kerst.
Het perfecte kerstmenu. Een jaarlijkse traditie is in de maak want dit willen de kids ieder jaar ... en wij ook!
Terug te voet afdalend kregen we zacht pastelkleurige einders en luchten.
De sneeuw smolt weg onder onze voeten ... tot er niets meer overbleef tegen dat we bij onze wagen waren.
De vogels herleefden:
Een mist kwam op in het dal van de Rhone en naar de Ardèche toe:
Vlak voor zonsondergang en een warme choco in Chalet Liotard, zag de top er al sneeuwarmer uit:
Tegen zonsondergang, afdalend met de wagen, stond de hemel in vuur en vlam. De kracht van de natuur, niet gefotografeerd, maar ons ademloos en voldaan achterlatend, klaar voor (kerst)gezelligheid bij onze haard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten