L' amour pour toujours!

Ahhh la France!

Van dag één, toen ik nog als petite fille in 'Villa Magali' mocht profiteren van dat 'leven als prinses in Frankrijk', was het een coup de Foudre!

Net voor de congé werd dit kaartje van 24 jaar geleden, teruggevonden. Het werd nooit bezorgd aan de ware Magali. Geloof het of niet, maar die Magali is nog steeds mijn maatje en krijgt binnenkort dan ook haar kaartje met Villa Magali en veel zonnige groetjes 

(zoals dat hoort op elk verstuurd zuiders kaartje!).

Hoe straf eigenlijk is dat toch, 

is zoiets dan iets als een voorteken, het lot of iets gelijkaardigs voor een fantastische vakantie in wording?! Helaas kunnen we niet meer naar onze Villa Magali op vakantie maar er voorbij rijden, even langs de oprit gluren en wegmijmeren naar die zalige tijd van toen mag toch wel?!

Zoals die keer toen ik met mijn maatje Magali te lang in de grote franse jardin -met bijbehorende verdwaalhoekjes en prieeltjes- had gezeten en te laat kwam voor het diner...
Het was toen een traditie dat al diegenen die te laat arriveerden 

(ook kinderen, het was nog de tijd toen zoiets als normaal werd beschouwd, jawel!) werden 

-al scanderend  en handgetroffeld door alle (in mijn kinderlijke geheugen toch minstens een 50tal) gasten- 

onthaald met 

'LA FOURCHETTE - LA FOURCHETTE-...' 

en mocht dan bij iedereen langsgaan voor een prik van de grote fourchette in de poep, alvorens het diner voor iedereen begon... 

Ik voel het, wat gegoogle en een mamabezoekje dringen zich op terwijl ik dit typ. 

Bron: 

http://www.varmatin.com/article/frejus/saint-raphael-la-villa-magali-temple-du-gout.48726.html

Ha, u merkt het: ik ben fysiek volledig terug in ons Belgenland, 

mentaal ben ik nog op en top met mijn hoofd in Zuidfranse oorden.

Brengt ons trouwens ook bij mijn jaarprojectje om mijn liefde voor la Douce France te bezingen, dag na dag, met foto en/of tekst.

Hopelijk geniet u mee.