Doet 'ie 't of doet 'ie 't niet ?!

Een tekst vanonder het (bijna letterlijke) stof, durf ik nu dan toch te publiceren. Eerder lukte niet, karma of aanverwanten zouden wel eens ons terug om de oren te kunnen slaan... je weet maar nooit! OK, hier gaat 'ie.

Een rauwe stem komt gorgelend en lachend van achter het hoekje in ons piepkleine straatje …

‘Bonjour!’. Bonjour … het is onze ‘trouwe’ électricien die nog maar eens breedglimlachend, zich van geen kwaad of dag bewust, zich aanmeldt voor de orde van de door hem gekozen ideale dag om het werk verder te zetten, eerdere beloften of afspraken ten spijt. Een bruine sigaret steekt de dag echt goed in gang en doet de geur der ochtendlijke okselvijvers voor even verdwijnen … mompelend gaat hij aan het werk met zijn vaste frase ‘Va-et-Vient’, diep nadenkend en zwaar ademend, trap op en trap af.

En zo ging dat in de Rue du plan de Sauvan week in, week uit, de ene dag wel, de andere dag niet, gedurende de voorbije 10 maanden….

We schrijven nu juni 2016.

We gaan alweer even terug in de tijd. Het moment waarop we onze Maisonnette, toen nog een bouwval van een garage, kochten, troffen we in ons piepkleine straatje een Provençaalse handige Harry met Spaanse roots aan. Mijn vader sprak hem goedlachs aan. Als ‘étranger’ is het wel altijd goed om een lokale Provençaal in te zetten bij werkzaamheden, toch?! Eigenlijk, feitelijk, hadden we het toen al moeten weten.

In de garage was geen elektriciteit noch water, dus zou alles nog gelegd moeten worden (als vanzelf, dat spreekt) maar ook nog aangevraagd en goedgekeurd worden (u hoort het al van ver in Keulen donderen) èn net daar zou onze Provençaal ons goed van pas kunnen komen. Hij ging dat allemaal wel regelen… 

Er was op dat moment nog geen haast bij en dat zeiden we hem, eerlijker wijs maar dom genoeg, ook. Hoort u ook de onweerswolken dichterbij schuiven?! We hadden zo’ 4 maanden, neem om veel te zijn, 6 maanden, in gedachten om alles te installeren en te regelen. De woorden op de websites van ERDF, Consuel, Saur en EDF volgend mocht dat zeker geen probleem zijn. Duidelijke stappenplannen en eenvoudige documenten. Ideaal. Ik was er klaar voor.

Ik bestudeerde meteen alles grondig, bereidde me van naaldje tot draadje voor … en sprak op een zonnige ochtend om 8u (onmenselijk vroeg in Provençaalse werktermen) af om ze samen met onze ‘électricien ‘ door te nemen en helemaal ingevuld klaar te maken. Best een eenvoudig klusje, lijkt/leek me zo. Er was maar één woord in al die technische taal der wetten en elektriciteitstermen die me mijn wenkbrauwen deed fronsen en dat was ‘mél’. Afleidend uit de plaatsen waar dit gebruikt werd, werd het al snel duidelijk dat dit een nieuwe Franse versie was voor ‘e-mail’, een mooi compromis tussen hun ‘couriel’ en het vreemdtalige ‘mail’. Grappig als ik het vond, liet ik dit aan onze technische man zien. Zijn reactie was allerminst amusant; hij had nog nooit van dat woord gehoord en dus konden we ook die delen van de viervoudige 35-pagina’s tellende documenten invullen. Mijn pogingen tot het toch invullen ervan, stootten op een overduidelijke ‘ah non, c’est trop risqué…’. Later zou duidelijk blijken waarom hij hier zo’n angst van had. De lieve man in kwestie leeft heerlijk ‘remote’ van dat alles; geen e-mail, geen computer, een telefoon om niet te beantwoorden. Handenarbeid in alles wat hij doet…

Kent u nog de trouwe, goedlachse maar eerder domme, ronde ‘vriend’ van Zorro? Dat is nog de kortste en meest treffende letterlijke en figuurlijke gelijkenis die je kan bedenken met onze ‘vriend’, inderdaad ook naamgenoot van eerder genoemde. Eigenlijk past het compleet niet dat ik hier met zijn naam gooi, maar bon, eigenlijk doe ik dat strikt genomen ook niet … ik beschrijf gewoon de gelijkenis met zijn toevallige naamgenoot, erop berustend dat ook het vertalen van Vlaamse blogs wel een technische brug te ver voor hem zou zijn.

Een mooie 10 maanden in een samenwerking met een man die de stereotiepe verhalen van Franse werkmannen alle eer aan doet, het is een terugdenken met veel lachen en huilen.

We hebben geleerd dat meermaals leugentjes om zijn eigen bestwil zonder verpinken aan ons werden toevertrouwd, zichzelf indekkend en de andere luiaards betichtend van allerlei onfatsoenlijk werkgedrag. Het is een kunst, gezegend zijn met gewetenloos en slordig werk- en praatgedrag.

Boeken vol kunnen we nog toevoegen aan het verhaal der Provençaals meest stereotiepe 'werker' maar we willen natuurlijk ook geen slapende honden wakker maken. Als zijn allerlieftalligste kleine moedertje vertelt niet op hem te kunnen rekenen, zegt dat misschien genoeg?!

Enfin, bovenstaand stukje uit onze tekst kon ik eigenlijk niet achterwege laten op onze blog.

Ooit lachen we daar nog luider om terug. Voor nu, glimlachen we al eens, laten we onze maag weer een toertje omkeren en bedenken met een zucht dat er uiteindelijk toch wel alles van de nodige voorzieningen kwam ... al heeft hijzelf nooit er de laatste hand aan gelegd wegens 'trop compliqué'.

En zo komen we maar weer eens bij 'wat je zelf doet, doe je beter'. Onze leidraad verder in alles wat we doen; al is het niet altijd beter, kan je toch enkel maar vloeken op jezelf en niet op een ander.

In de blogpost over onze Maisonnette (hier), liet ik toen nog veiligheidshalve zijn niet al te helpende hand achterwege...

Sneeuw bij Les Oliviers du Taulisson

Geen renovatiepost vandaag. 

Enkel beelden van sneeuw bij ons thuis. 

Quelle surprise ce matin!

Exact 1 maand na onze witte kerst (hier) op de top van de Ventoux, kregen we vandaag een witte januaridag hier beneden.

Een unicum want het sneeuwt hier enkel om de 5 jaar, zoiets.

Bij de Mont Serein, het 9e gehucht van ons Beaumont, en 1000 meter hoger gelegen dan ons gelegen, daar sneeuwt het wel vaker, maar hier dus niet.

Één van onze wensen (van hier) werd dus al ingewilligd. 

Dankbaarheid valt ons ten beurt.

We wandelden veilig en wel naar school. 
Bijzonder. 
Stilte. 
Wit. 
Alleen op de wereld.
Lucky roept.
Zacht.
Koud.
Wit.

We prijsden ons gelukkig voor de trage manier van leven die we hier hebben.

Op Instragam noem ik het graag liefkozend:

'slow living. fast renovating'.

That pretty much sums it up.

Voor de rest weinig worden. We plaatsen nog even een vers en intens

verdriet. Het leven komt en gaat en zo is dat ook in onze familie.

Renoveren * Aglandau - kamer 1

In het rijtje der 'bijna-af-gedeelten' zetten we deze week onze 1e kamer van de Aglandau, onze koppels/familiekamer.

Onze Aglandau is geen kamer in de klassieke zin van het woord maar is een apart gedeelte van ons huis. Er is voor de gasten die hier verblijven een ruim privéterras met een tonnelle (hier), waarlangs u de 1e slaapkamer van de Aglandau  betreedt. U kreeg een tijdje geleden (hier) ook al een goed beeld van de badkamer en de WC van onze Aglandau.

Vandaag laten we u dus al een glimp van deze slaapkamer zien. Ik neem graag foto's met daglicht èn blog graag onze renovaties op woensdag... dus was het vandaag nog best haasten geblazen! De foto's hebben een blauwige schijn van de ondergaande winterse zon. Voor de zon onderging, hadden we niet meer de tijd om de ramen te poetsen en de tape te verwijderen, noch om kleine afwerkingsdetails (trekkers, centrale verlichting, de deur, ...) in orde te brengen, maar bon, het geeft toch weer een goed idee van wat de kamer worden zal. De foto's van een volledig afgewerkte kamer volgen dan weer later.

We kozen in deze slaapkamer wederom voor tinten van wit: helderwit, gebroken wit, beige en hout met een vleugje zwart in de details. Zo komt ook hier de authentieke onregelmatige rode vloer van gebakken klei veel beter tot zijn recht.

In deze slaapkamer wilden we de keuze kunnen maken tussen lits jumeaux die licht uit elkaar geschoven staan of een ruim 2 persoonsbed (180x200cm) (zonder spleet tussen de matrassen!), zodat we gemakkelijk kunnen inspelen op de wensen van onze gasten. Om echt op z'n frans te genieten van een heerlijk bed, dekken we onze bedden op met soepel en nonchalant frans linnen. Al zal het er als we onze gasten echt ontvangen, nog 'net' iets netter uitzien ;-)

In al onze slaapkamers voorzien we een tv (met nederlandstalige zenders) en hier werd het bijpassend een wit exemplaar. 

Er staat tevens een Lui-espressomachine klaar zodat iedereen in zijn eigen privé ook kan genieten van een lekker kopje koffie.

Er is hier enkel een typisch Provençaalse ingemaakte kast, een placard, die achter crèmekleurige deuren schuilgaat en plaats biedt aan alle koffers en véél kledij (er ontbreekt nog een brede plank en 2 kleine planken wegens 'verfdroogtijd'). Voor ons geen zware kasten die de kamer ontsieren of bomvol zetten.

Het stoeltje en tafeltje zijn vintage familie-erfstukken uit de jaren '70.

Hedendaags en authentiek maken een mooie combinatie en maken een frisse witte kamer toch warm.

 

Voor en tijdens de renovatie, zag de kamer er zo uit:

 

En zo ziet u de kamer vanaf het privéterras:

Malaucène * Groseau & co

Malaucène is het meest gekend als één van de startplaatsen voor de legendarische klim van de Mont Ventoux, maar kan ook met recht en reden terugkijken op een rijk verleden. Op de eerste kilometer van de klim kan je enkele restanten en geklasseerde plaatsen (site à caractère remarquable, sinds de 19e eeuw) hiervan bewonderen: de mooie kapel van de Groseau, het ooit gigantische buitenverblijf van de Pausen gebouwd in de 7e eeuw, de site van de papierfabriek en de zuivere bron van de Groseau die sinds mensenheugenis Malaucène en alle dorpen van dit Vauclusedal van water voorziet, …

Eigenlijk was het plan om deze week een mooie blogpost te maken met meer moois in en om maar ook informatie over Malaucène, maar dat zal voor later zijn.

Onderstaande foto's nam ik in 2011 (!) en is het een fijne terugblik op dit mooie stukje Malaucène. Na die eerste kilometers, kom je namelijk terug op het grondgebied van Beaumont-du-Ventoux.

En eentje uit 2015 - fijn terugblikken - want we komen er zo graag om af te koelen en te relaxen dat we er nog amper foto's nemen (shame on us!):

Op dit moment is er iets anders brandend actueel en o zo belangrijk voor al wie houdt van de klim van de Ventoux en/of deze mooie oude sites en de prachtige Provençaalse landschappen.

Jarenlang werd er gedebatteerd, gespeculeerd en gediscussieerd over wat er met die sites op de klim van de Mont Ventoux zou gebeuren: worden het megaprojecten, zijn er Chinese investeerders, komt er een golfterrein, plannen ze moderne constructies, wordt het natuurgebied,wordt het verder beschermd, …?!

Op 19 december jl werd een 'enquête' voor de Malaucèniens gestart; de nieuwe plannen werden die dag door het gemeentebestuur uit de doeken gedaan:

een luxehotel met 80 kamers en 25 appartementen p de site van de papeterie, samen met 50 villa's (ter investering van het hotel) naast de kapel van de Groseau.

Deze volksraadpleging werd weliswaar geafficheerd maar blijkt dat er toch bijzonder weinig mensen dit effectief lezen of weten wat er gaande is.

Op deze geklasseerde plaatsen kan je natuurlijk niet zomaar gaan bouwen en dus had iedereen tot morgen (17 januari) de tijd zijn 'mening' te geven, zijn oor te luisteren of bezwaren neer te leggen. Wegens enig protest is de periode van deze volksraadpleging ter herbestemming van de sites ondertussen uitgebreid tot 20 februari.

Een dergelijk discours tijdens deze (drukke) tijd van het jaar voeren, zonder de gehele bevolking van Malaucène, de inwoners van de omliggende dorpen of bij uitbreiding van de hele Vaucluse te informeren, is dat mogelijk?

Wij hebben er onze eigen bedenkingen en pro's/contra's bij en vinden het bijzonder moeilijk om oordelen, temeer omdat niet alle informatie zomaar prijsgegeven wordt en het dus nog redelijk flou kijken is. Het wordt beschreven als het gat in de markt, maar is het dat wel?

Wil je er meer over te weten komen, dan kan je alvast terecht op de site van de gemeente (hier).

Wil je graag de petitie tekenen, enkele bezwaren lezen of schrijven, dan kan je hier terecht.

Winter bij Les Oliviers du Taulisson

'Désolé, nous ne sortons plus', verontschuldigend maar met de glimlach slaan we slechts af en toe nog eens een kort babbeltje met de buren - met 300 mensen in het hele dorp, verdeeld over 9 gehuchtjes, mag je het begrip 'buren' ruim nemen - , maar dat geeft niet. Begrip en bemoedigende woorden krijgen we van eenieder en dat geeft extra courage om er flink tegenaan te blijven gaan. Dag na dag. Reikhalzend uitkijkend naar het glas - l'apéro conviviale - dat we samen met onze dorpsgenoten zullen heffen op de dag dat we onze resultaten kunnen laten zien en 'openen'.

Hadden we al eens geschreven wat we hier zoal doen? Aan de vele vragen daarover, die we dagelijks weer te lezen krijgen, nog niet genoeg ... ;-)))

Renoveren. Dat doen we dag en nacht. Dat mag u best letterlijk nemen. Overdag doen we, 's nachts dromen we. Zo werken we steeds verder aan de ideeën die we hebben en willen realiseren. We nemen weliswaar pauzes en genieten daarbij graag van het Provençaalse zonnetje op ons terras, maar ook dan gaan de gesprekken steeds weer over wat, wanneer, hoe, ... 

Prima. Dit is alles waar we ooit van droomden! Maar in al die focus zijn de enige foto's die we dezer dagen nog nemen: kleine dagelijkse activiteiten van onze gamins, véél renovatiewerk en het zicht vanaf ons terras tijdens de lunch; 3 zaken die nooit vervelen, onze dagelijkse kost.

Hoog tijd dus om even alles terug vanop een afstand te bekijken. Het is ondertussen winter, al sneeuwt het hier voorlopig enkel sporadisch hoog boven ons (dat kon u hier ook al zien ;-)). Deze week liep ik dus op een middag even snel naar beneden om terug vantussen de wijngaard een Provençaalse wintershoot van ons huis en onze tuin in hun huidige toestand te doen.

Herfst bij ons ziet u in deze blogpost van oktober; niet enkel een verschil qua kleuren en hoeveelheid bladeren aan de bomen maar ook ons huis veranderde al heel wat, al zie je dat niet altijd even goed op de foto's.

Stiekem kijk ik er al naar uit om ook in de sneeuw, in de lente en de zomer en ergens tussendoor dezelfde foto's te nemen...

Zoek de top van de Ventoux tussen de grimmige maar prachtige wijnranken:

Al lijkt het alsof er amper een blad viel rondom ons huis en onze tuin, toch is nu de kapel St Sépulcre, rechts boven ons huis, iets meer zichtbaar dan de rest van het jaar:

Zicht naar het Oosten vanuit dezelfde wijngaard mèt, wie goed kijkt, het topje van de Ventoux:

Uiteraard mocht een snel bezoekje aan 'onze' 'Titi', die eigenlijk 'Lucky' blijkt te heten, niet ontbreken. Hij staat westwaarts van dezelfde wijngaard, die u op de achtergrond ziet.

Een glimp van ons huis, achter de olijfgaard, met daarachter het dak van 'onze' kapel St Sépulcre: