Doet 'ie 't of doet 'ie 't niet ?!

Een tekst vanonder het (bijna letterlijke) stof, durf ik nu dan toch te publiceren. Eerder lukte niet, karma of aanverwanten zouden wel eens ons terug om de oren te kunnen slaan... je weet maar nooit! OK, hier gaat 'ie.

Een rauwe stem komt gorgelend en lachend van achter het hoekje in ons piepkleine straatje …

‘Bonjour!’. Bonjour … het is onze ‘trouwe’ électricien die nog maar eens breedglimlachend, zich van geen kwaad of dag bewust, zich aanmeldt voor de orde van de door hem gekozen ideale dag om het werk verder te zetten, eerdere beloften of afspraken ten spijt. Een bruine sigaret steekt de dag echt goed in gang en doet de geur der ochtendlijke okselvijvers voor even verdwijnen … mompelend gaat hij aan het werk met zijn vaste frase ‘Va-et-Vient’, diep nadenkend en zwaar ademend, trap op en trap af.

En zo ging dat in de Rue du plan de Sauvan week in, week uit, de ene dag wel, de andere dag niet, gedurende de voorbije 10 maanden….

We schrijven nu juni 2016.

We gaan alweer even terug in de tijd. Het moment waarop we onze Maisonnette, toen nog een bouwval van een garage, kochten, troffen we in ons piepkleine straatje een Provençaalse handige Harry met Spaanse roots aan. Mijn vader sprak hem goedlachs aan. Als ‘étranger’ is het wel altijd goed om een lokale Provençaal in te zetten bij werkzaamheden, toch?! Eigenlijk, feitelijk, hadden we het toen al moeten weten.

In de garage was geen elektriciteit noch water, dus zou alles nog gelegd moeten worden (als vanzelf, dat spreekt) maar ook nog aangevraagd en goedgekeurd worden (u hoort het al van ver in Keulen donderen) èn net daar zou onze Provençaal ons goed van pas kunnen komen. Hij ging dat allemaal wel regelen… 

Er was op dat moment nog geen haast bij en dat zeiden we hem, eerlijker wijs maar dom genoeg, ook. Hoort u ook de onweerswolken dichterbij schuiven?! We hadden zo’ 4 maanden, neem om veel te zijn, 6 maanden, in gedachten om alles te installeren en te regelen. De woorden op de websites van ERDF, Consuel, Saur en EDF volgend mocht dat zeker geen probleem zijn. Duidelijke stappenplannen en eenvoudige documenten. Ideaal. Ik was er klaar voor.

Ik bestudeerde meteen alles grondig, bereidde me van naaldje tot draadje voor … en sprak op een zonnige ochtend om 8u (onmenselijk vroeg in Provençaalse werktermen) af om ze samen met onze ‘électricien ‘ door te nemen en helemaal ingevuld klaar te maken. Best een eenvoudig klusje, lijkt/leek me zo. Er was maar één woord in al die technische taal der wetten en elektriciteitstermen die me mijn wenkbrauwen deed fronsen en dat was ‘mél’. Afleidend uit de plaatsen waar dit gebruikt werd, werd het al snel duidelijk dat dit een nieuwe Franse versie was voor ‘e-mail’, een mooi compromis tussen hun ‘couriel’ en het vreemdtalige ‘mail’. Grappig als ik het vond, liet ik dit aan onze technische man zien. Zijn reactie was allerminst amusant; hij had nog nooit van dat woord gehoord en dus konden we ook die delen van de viervoudige 35-pagina’s tellende documenten invullen. Mijn pogingen tot het toch invullen ervan, stootten op een overduidelijke ‘ah non, c’est trop risqué…’. Later zou duidelijk blijken waarom hij hier zo’n angst van had. De lieve man in kwestie leeft heerlijk ‘remote’ van dat alles; geen e-mail, geen computer, een telefoon om niet te beantwoorden. Handenarbeid in alles wat hij doet…

Kent u nog de trouwe, goedlachse maar eerder domme, ronde ‘vriend’ van Zorro? Dat is nog de kortste en meest treffende letterlijke en figuurlijke gelijkenis die je kan bedenken met onze ‘vriend’, inderdaad ook naamgenoot van eerder genoemde. Eigenlijk past het compleet niet dat ik hier met zijn naam gooi, maar bon, eigenlijk doe ik dat strikt genomen ook niet … ik beschrijf gewoon de gelijkenis met zijn toevallige naamgenoot, erop berustend dat ook het vertalen van Vlaamse blogs wel een technische brug te ver voor hem zou zijn.

Een mooie 10 maanden in een samenwerking met een man die de stereotiepe verhalen van Franse werkmannen alle eer aan doet, het is een terugdenken met veel lachen en huilen.

We hebben geleerd dat meermaals leugentjes om zijn eigen bestwil zonder verpinken aan ons werden toevertrouwd, zichzelf indekkend en de andere luiaards betichtend van allerlei onfatsoenlijk werkgedrag. Het is een kunst, gezegend zijn met gewetenloos en slordig werk- en praatgedrag.

Boeken vol kunnen we nog toevoegen aan het verhaal der Provençaals meest stereotiepe 'werker' maar we willen natuurlijk ook geen slapende honden wakker maken. Als zijn allerlieftalligste kleine moedertje vertelt niet op hem te kunnen rekenen, zegt dat misschien genoeg?!

Enfin, bovenstaand stukje uit onze tekst kon ik eigenlijk niet achterwege laten op onze blog.

Ooit lachen we daar nog luider om terug. Voor nu, glimlachen we al eens, laten we onze maag weer een toertje omkeren en bedenken met een zucht dat er uiteindelijk toch wel alles van de nodige voorzieningen kwam ... al heeft hijzelf nooit er de laatste hand aan gelegd wegens 'trop compliqué'.

En zo komen we maar weer eens bij 'wat je zelf doet, doe je beter'. Onze leidraad verder in alles wat we doen; al is het niet altijd beter, kan je toch enkel maar vloeken op jezelf en niet op een ander.

In de blogpost over onze Maisonnette (hier), liet ik toen nog veiligheidshalve zijn niet al te helpende hand achterwege...