Maison Malaucène: maart 2018

Zoals u ongetwijfeld al wist, zijn we grote fan van het mooie aardewerk dat 'onze potier' in Beaumont-du-Ventoux maakt... door de vele gesprekken die we ondertussen voerden, konden we onze eigen wens voor een uniek dessert en koffie/theemoment voor onze gasten tot werkelijkheid zien worden.

Nu tussen daad en realisatie ligt natuurlijk nog een hele boeiende wereld der ontdekkingen.

Zo werkten de pigmenten niet mee met het diepzwarte dat we in gedachten hadden maar kwam er een prachtig nachtblauw naar voren.

Terwijl zij hun werk steeds tot in perfectie maken, moesten ze wennen aan onze vraag naar imperfectie voor de serveerschaaltjes. Het resultaat is perfect imperfect wat wij wensten.

WABI SABI

In een wereld van extravagant comfort en luxe, honoreren wij rustieke eenvoud, groei & verval, bescheidenheid en de schoonheid van imperfectie.

Gisteravond na het verdwijnen van de laatste zonnestralen, testten we onze nieuwe aanwinsten. Het sombere van de kleuren laat het nachtblauw en de vormgeving beter tot zijn recht komen op beeld.

Avondkleuren om het einde van het diner met onze gasten in schoonheid te kunnen eindigen.

Met veel liefde en met de hand gemaakt zet zich door in ons hele leven en daar willen we ook onze gasten van kunnen laten genieten. De luxe van unieke eenvoud.

Dit handgemaakt keramiek is een prachtige aanvulling op de eerlijke, pure en soms stoere materialen die we steeds gebruiken, als (doorleefd) hout, gekreukt Frans linnen, fer forgé, metaal, wol en natuursteen.

We snoepten van Provençaals ambachtelijk lekkers, zoals geconfijt fruit, nougat met pistachenoten, amandelnoten met een jasje van witte chocolade en de vermaarde Calissons van Aix-en-Provence.

Daar gaat een lange geschiedenis aan vooraf maar er gaat ook een fijne legende bij...In het jaar 1454, als Koning René en koningin Jeanne hun trouwfeest houden, wilde de hofhouding de immer serieuze (" zij die nooit lachte") koningin Jeanne blij maken. Ze verzinden een nieuw en spectaculair dessert (op basis van amandelpasta, geconfijt fruit en een laagje van koninklijk glazuur) waarbij ze hoopten haar te kunnen ontroeren. Toen ze zagen dat de zoetigheid wel degelijk iets met haar deed, mompelden ze in het Provençaals: "... di calin soun" (het zijn tongstrelingen/knuffeltjes). En zo was de naam Calisson geboren.

De Calissons hebben ondertussen een IGP verworven. De bereiding is redelijk tijdrovend en de ingrediënten prijzig, vandaar ook de relatief sterk geprijsde calissons. Let wel, enkel de IGP mag gebruikt worden als ze ook hier gemaakt werden. Werden ze in het Oosten gemaakt, dan mogen ze ook zo verkocht worden maar zonder IGP èn mits het geijkte recept te gebruiken (op straffe van gevangenis & boetes tot €300.000!).

Indien u zelf graag ontdekt hoe fijn het is om eigen poterie te creëren, dan kan u ook bij ons terecht.

In samenwerking met Hélène & Thierry Lionti kan u via ons een initiatie pottendraaien reserveren.

Alle info vindt u hier.

Vandaag viel hij uiteindelijk ook in onze Provençaalse brievenbus... de nieuwe Côte et Provence!

Ook in 2018 schrijf ik artikels voor dit blad over onze geliefde stukje Provence. De eerste gesnoeide versie van de Noordkant leest u dit voorjaar; deel 2 met de interviews leest u in de zomereditie.

Vandaag laat ik u graag al de volledige tekst hier op onze blog lezen, met alle foto's.

Waarschijnlijk beklom u wel al eens, al dan niet per fiets, via één van de drie voetdorpen in de 3 windstreken: Sault ten Oosten, Bédoin ten Zuiden & Malaucène ten Westen, de weg naar de top van de Ventoux...maar wist u ook dat de ruige Noordkant meer dan de moeite waard is?! Vandaag neem ik u mee op pad, niet de Ventoux op, wel langs deze minder bekende maar misschien wel mooiste kant net binnen de grenzen van de Vaucluse.

Een zonnige ochtend begin januari in de Provence, enkel de Mont Ventoux capteert enkele wolken. De zon schijnt er sterk haar stralen door en geeft de Reus een extra magisch effect …

We vertrekken in Malaucène, langs de 12 km lange kronkelende banen naar het diepgelegen kleine gehuchtje Veaux. Het is hier dat menig natuur- en waterliefhebber al wel eens de 'Gorges du Toulourenc' in zomertijd kwam ontdekken. De rivier sleet hier snedig de rotsen uit, geheel onzichtbaar vanaf eender welk hoger gelegen punt. Enkel wie al waadde door de rivier stroomop- of afwaarts, kon de prachtige lange en zeer smalle doorgangen (“Estrochon” ) aanschouwen. In de winter is het mooi rusten aan de waterkant maar stroomt het, door regen en extra bergriviertjes bevoorraadde, water te veel en te snel om de Gorges veilig te kunnen inwandelen.

Na de klim van de Col de Veaux (386m) en bij het opdraaien van de Noordelijke 'Route Remarquable' lijkt het ondertussen wel of de hemel zich daarboven bevindt, een zacht wit wolkendekentje streelt de top. De door de wildwaterrivier uitgesleten vallei ligt er schaduwrijk en anoniem bij. De einders oost en west van ons èn het schouwspel boven de steile wand van de brede Mont Ventoux, trekken alle aandacht naar zich toe. De weg daalt zacht bochtig terug richting rivier waardoor we ook het dal zullen ontdekken.

Voorbij het eerste dorpje, St Léger du Ventoux, passeer je voor je het weet. De kleurrijke, dicht tegen elkaar geplakte, huizen zorgen dat je twijfelt en toch even de moeite neemt om het slaperige kleine dorpje, nog kleiner dan Veaux, te gaan ontdekken. Het is pas in de Middeleeuwen dat er mensen zich vestigden, maar de naam van het dorpje doet vermoeden dat het gezonde en frisse water van de Toulourenc het zijn reden tot bestaan meegaf. Van hieruit kan je stroomafwaarts de rivier volgen om in bovengenoemde Gorges in de omgeving van Veaux uit te komen. Terugkeren kan langs de oevers, waar de GR de weg terug toont.

Wij vervolgen onze route langsheen de vallei van de Toulourenc. Deze wildwaterrivier sleet een prachtige niet al te brede vallei uit aan deze 'ubac' , in het Provençaals, ofwel de sombere kant van de Reus. Ook al kan het hier kouder en donkerder zijn, het natuurspel is navenant en toont geheel andere taferelen dan zijn andere kant. Het is hier dat je veel eerder de fauna van de Ventoux zal kunnen spotten, vooral de gemzen laten zich iets gemakkelijker bewonderen. Natuurpracht ten top. Een 5tal km verderop staat er wel een pijltje naar Brantes maar het dorp laat zich niet zien vooraleer je enkele flauwe bochten bergop bent gereden.

Brantes mag zich kronen tot het mooiste hoogstgelegen dorpje van de Noordgrens van de Vaucluse, continu in dialoog met de steile en ruwe Noordflank van de Ventoux en de torens die de vallei hier domineren.

Het dorpje ligt hoog en droog (750m gemiddeld). Aan de toegangspoort wordt het verkeer tegengehouden. Het komt dit Middeleeuwse dorpje alleen maar ten goede. De stilte spreekt er voor zich. De huizen worden prachtig in hun originele staat behouden of gerelevereed (zoals ze zelf liever zeggen ipv gerenoveerd). Vele wandelroutes en 3 'Grandes Randonnées' passeren er en dat is niet voor niets!

Ik dartel erdoor en een instant geluksgevoel dringt zich op. De eenvoud en schoonheid van het dorp doen goed. Snel neem ik enkele foto's want vandaag stap ik de kleurrijke en unieke wereld van Jaap Wieman & Martine Gilles binnen. U kan er niet rondom... slentert u door de kleine straatjes dan valt van ver de rode gevel van de 'Faïencerie' op, een veelheid aan kleuren trekken u automatisch naar hen toe. Beneden aan deze rode gevel bevindt zich het draaiatelier, de geel-groene trap op vindt u hun gezellige winkeltje. Een oude witte keukenplaats is het perfecte decor voor de vele plats, kommetjes, borden, tegeltjes, lampadaires, … Ons gesprek voeren we in de lichte ruimte erachter, waar ze in hun atelier de mooiste kleuren en glazuren op hun uniek vormgegeven voorwerpen toveren, geruggensteund door een adembenemend uitzicht op de Ventoux. Nu, die veelheid aan kleuren realiseren is natuurlijk niet zo simpel als het lijkt. Dankzij Jaap's wetenschappelijke achtergrond wisten ze hun technieken te verfijnen en aldoende alle gewenste kleuren af te bakken. Een luttele 5°C afwijking bij hoge temperaturen rond de 1000°C, laten al bepaalde kleuren verdwijnen... werkelijke 'Art du Feu'!

We schrijven het jaar 1977 als Jaap & Martine elkaar ontmoetten. Op dat moment had Martine zich net geïnstalleerd in het toen nog minder aantrekkelijke maar heroplevende Brantes en was Jaap op trektocht langs de GR. Coup de Foudre! Et voilà, een jaar later verhuist Jaap naar zijn Martine. Zij leert hem de technieken die zij zelf goed beheerst, dankzij haar opleiding als maître artisan aan de beaux arts. Samen bouwen ze aan hun 'métier d'art' en worden ze ook zo erkend door officiële instanties. Hun 'atelier d'art', kenmerkend voor kunstenaars 'haut de gamme', geniet tot alle uithoeken van de wereld faam. Brantes en de faïencerie geven elkaar een mutuele sterke duw in de rug. Ze zijn elkaars troef.

In 2004 besluiten ze om iets nieuws uit te bouwen, iets wat in de Vaucluse nog helemaal niet (en nog steeds geen gelijke kent!) bestond: een biënnaal magisch feest in Brantes waar 'les métiers d'art et du savoir-faire' centraal staan... 'Brantes dans les étoiles' is geboren. Brantes wordt sfeervol verlicht, kunstenaars komen van heinde & verre om binnen in de gewitte dorpshuizen hun creaties tentoon te stellen (en verkopen), gratis glühwein vloeit en bezoekers noteren dit tweejaarlijks feest steevast in hun agenda. Zelfs het tijdstip is uniek, net nà kerst, de stille dagen tussen 2 feesten door. Het eerste jaar nemen 6 kunstenaars deel, om uit te groeien tot steeds succesvoller sfeervolle dagen, om in 2017 meer dan 30 deelnemers te noteren.

Dat Martine & Jaap niet stil zitten, bewijst hun immer bezige en creatieve leven. Oorspronkelijk enkel wonend in de 'zolders' van de ruïne van het kasteel van Brantes, tilden ze nu ook een aansluitend deel van het kasteel tot een nieuw niveau en gaven er een prachtige nieuwe adem aan (zie foto's). Het is op het aanpalende terras, 'le Belvédère de “Chez Martine”', dat je, met het allermooiste zicht op de vallei van de Toulourenc en onder het waakzame oog van de Ventoux, kan genieten van een lekker glas en een lokale verse schotel geserveerd in hun eigen Faïenceborden, tijdens de weekends van maart tot oktober.

Als ik hen vraag naar andere culinaire aanraders, noemen ze als eerste de 'Auberge de la Clue' in het iets verderop gelegen Plaisians. Dat treft want we hebben er die middag gereserveerd, nota bene op aanraden van Dr. Toon Claes (Monsieur Mont Ventoux, zie voorjaarseditie 2016 Côte et Provence).

Door een uiterst smalle uitgesleten spleet in de rotsen, rijd je de afgelegen wereld van Plaisians binnen. Onderweg moedigen de borden naar het restaurant ons letterlijk aan ('courage, encore 300m...'). Een klassiek Provençaals restaurant waar het welkom meteen warm is. We kiezen er voor de uitgebreide menu van 4 gangen, met keuze uit tal van traditionele gerechten. We rollen 4u later van tafel na het verorberen van 7 copieuze gerechten. Een aanrader!

Het enige nadeel aan de winter zijn natuurlijk de kortere dagen dus is het al goed tegen de avond aan als we Savoillan(s), iets verderop, via het bruggetje over de Toulourenc, binnenrijden. In het voorjaar maakten we reeds kennis met de nieuwe eigenaar van de dorpsauberge. Met Nederlandse roots van de gastheer, Antonie Venema en Portugese roots van zijn echtgenote Maria, de chefkokin, zijn ze een bijzondere combinatie die nieuw leven blazen in dit kleine dorpje aan de oevers van de Toulourenc.

In '86 reed Antonie al voor de eerste keer de Mont Ventoux op, om er zoveel jaren later zich te installeren, na 22jaar al op andere plaatsen in Frankrijk te hebben gewoond. Het gemoedelijke leven in een klein dorpje, net als het leven volgens de seizoenen, trokken hem aan om zich hier te installeren aan de voet van de Mont Ventoux. Ook in de winter valt hier wat te beleven en blijft de Auberge open. Natuurlijk leeft men hier wel met wat men noemt, de Franse slag, maar dat is net typisch voor de Zuiderse landen en geeft het allemaal net zijn charme.

Savoillan(s) is een halfhoog gelegen (500m) dorpje dat zich aan de overkant van de Toulourenc, stevig nestelt in de steunpilaren van de Reus van de Provence. Piepklein als het is, heeft het ook enkele prachtige authentieke dorpstaferelen. Van hieruit kan je kiezen om wandeltochten, al dan niet via de GR, te maken langsheen bv. enkele bories, de typische Provençaalse bolle stenen herdershuisjes.

Afronden van uw bezoek langsheen de Noordkant, kan door via de Oostkant, met name Aurel en daarna Sault, naar de top te rijden en de dag af te sluiten met een stille en weidse zonsondergang op de top van de Reus.

Meer informatie & enkele bonnes adresses:

VEAUX, gehucht van MALAUCÈNE:

Office de Tourisme van Malaucène: malaucene-ventoux.com

ETEN in Malaucène:

Chez Laurette: www.facebook.com/RChezLaurette

La Chevalerie: www.la-chevalerie.net

LOGEREN , dichtstbijgelegen, op 9km van Veaux:

Les Oliviers du Taulisson in Beaumont-du-Ventoux

(zie Dè chambres d'hôtes gids, Côte et Provence, najaarseditie 2017)

DORPEN NOORDKANT office de tourisme:

www.vaison-ventoux-tourisme.com

BRANTES: