Maison Malaucène: Saint-Saturnin-lès-Apt & Le St Hubert

Enkele mijmeringen uit mijn jeugd maar eveneens een aanrader in de Luberon... dat is deze blogpost over St-Saturnin-lès-Apt!

22 jaar geleden beleefde ik de tijd van mijn leven op kamp in mijn geliefde Provence, meer bepaald in de Luberon.

We logeerden toen in Apt, dat wist ik zeker wel. De namen van de andere dorpjes, daar wist ik er nog meer dan een handenvol meer van op te sommen. De klassiekers uiteraard, waar we allemaal wel passeerden (Gordes, L'Isle-sur-la-Sorgue, Rousillon, Fontaine-de-Vaucluse, maar ook de Camargue en Saintes-Maries-de-la-Mer, de Pont du Gard, ...). Ja, dat was best een top(attractie)vakantie. Geen notitieboekje bij de hand, maar wel een eenvoudige wegwerpcamera, een sterk visueel geheugen en veel passie voor dit stukje Aarde, zorgen ervoor dat ik zoveel jaren later alles nog tot in de kleinste details weet maar helaas de namen van sommige minder gekende stukjes niet meer kan herhalen. Onze kinderen kennen nochtans wel al mijn verhalen die horen bij elke (onvergetelijke) plek.

Meerdaagse wandeltochten waren toen wekelijkse kost op ons 3weeks kamp. Ieder groepje kon zo zijn eigen tijd inplannen en ik had het geluk dat ons groepje net zo curieus en gretig was om deze prachtige streek te verkennen als ik. Een diepgewortelde liefde voor Frankrijk en alles Frans zat er toen al diep in, maar dit stukje Frankrijk stal meteen mijn hart voor altijd. Wat was/is het hier oogverblindend mooi! Alle authentieke dorpjes waren/zijn hier gewoonweg op dagtocht-afstand doorheen de glooiende bossen, wijn- en olijfgaarden te verkennen... je valt hier letterlijk over de oude stenen vol verhalen, straffe geschiedenis, over indrukwekkende cultuur en authenticiteit.

Zo sliepen we tijdens één van die tochten onder de blote Provençaalse sterrenhemel op de met oude muren omwalde binnenkoer van een kerk bovenop een heuveltop. Geen idee welk dorpje dit was! Ervoor hadden we net met ons beperkte budget van een budgetvriendelijke verse Pizza Margherita in het bijhorende dorp beneden genoten. We zagen er een winkeltje waar ze handgemaakte naamborden maakten en zelfs toen al, droomde ik ervan om ooit zo een bord voor mijn eigen 'domaine' te laten maken (ik vond toen zelfs al het ideale pand, maar daarover later misschien meer!). 's Ochtends werden we met slaperige ogen begroet door de eerste ijverige toeristen. Wisten wij veel. We ontdekten ineens ook dat we uitkeken op een lager gelegen meertje... dat was aanlokkelijk genoeg om er ons ochtendwasje te houden. Meerdere sprongen zorgden voor een goed frisse kop om de rest van de dagwandeling aan te vatten onder de zinderende Provençaalse hitte van juli.

Een korte beschrijving voor deze prachtige plek die een onvergetelijke herinnering en bijzonder gevoel, maar helaas zonder naam, naliet.

Enkele maanden geleden kwam ik per toeval in contact met Eric & Lise van Bon Fond (zie hier). Zij waren toen volop bezig zich te werpen in een nieuw avontuur in de Provence, ver weg van hun vertrouwde Parijs. Het oude restaurant St Hubert zou dankzij hen heropleven zoals het dat al een eeuw doet. Toen ze hun allereerste lunch op het terras zouden serveren, beloofden we hen langs te gaan. Pas toen ik de reisroute googelde, zag ik de beelden van St Saturnin verschijnen en maakte mijn hart enkele sprongetjes! Het kon toch niet waar zijn?! Dit was hèt dorpje!

We arriveerden er aan de late kant maar genoten er van de eenvoudige maar met liefde bereide lunch (met verse lokale producten) op het terras van de St Hubert, samen met een flesje rosé van Château La Canorgue (ook wel bekend als het wijndomein van 'A Good Year', dat zich iets verderop in Bonnieux bevindt, zie hier).

En welk terras bevindt zich aan de overkant? Juist ja, het terras van de toenmakige pizzeria! Enkel een laagje verf laat het verschil zien. De voordeur van de buurvrouw is nog exact hetzelfde!

Hogerop dwalend door het schattige kleine, sfeervolle en niet door toeristen overrompelde dorpje...

De kinderen vertelden we toen nog niet al te veel en met hen beklommen we de oude trapweg naar de ruïnes boven het dorp.

Net als ik 22 jaar geleden, werden ook zij, eenmaal boven, weggeblazen door het adembenemende uitzicht op de Luberon en het beneden gelegen stuwmeertje... en oh, ja, net als wij toen, werden ze aangetrokken om de springen van de ruïnes en de kliffen. Wat een geweldige onvergetelijke namiddag!

We waren er dus eind juni toen de lavendel volop in bloei stond!

Even naar beneden om in de wagen zwemgerei te halen en ondertussen ook ons bordje met 'Les Oliviers du Taulisson' te gaan bestellen, net als ik toen droomde!